Nie taki diabeł straszny

Dzisiaj witam Was z pierwszą odsłoną wzoru Nimue, mojego pierwszego wzoru z tej serii, chyba nie ostatniego!
Od wspólnego startu z Agnieszką minęło już trochę czasu, więc czas na pierwszą odsłonę haftu.

Na razie wyszyłam około 1/4 całego wzoru, a jest on wymagający ze względu na wielość kolorów i to, że bardzo często muszę je wymieniać. Staram się na bieżąco robić backstiche, by nie wracać na końcu ponownie do ukończonej wcześniej części haftu.

Gdy zaczynałam pracę nad tym wzorem byłam ostrożna, nawet powiem, że nastawiłam się na możliwość porażki. Mając teraz gotowy już taki kawałek, gdzie widać głowę ptaka i powoli wynurzające się ciałko elfa mówię, że nie taki diabeł straszny...

Fakt, kolorów jest dość dużo i często się zmieniają, ale sam wzór nie jest w mojej ocenie jakoś potwornie trudny. Nie jest dla mnie problemem wyszywanie na lnie - wręcz przeciwnie, Belfast 32 ct okazał się wymarzonym materiałem zarówno jeśli chodzi o kolor (tu naturalny) jak i fakturę dającą idealną dla mnie wielkość krzyżyków. Jedynym znakiem zapytania są czekające mnie skrzydełka elfa, gdzie wielość półkrzyżyków i nić metalizowana oraz kontury sprawiają, że mam lekki dreszczyk.

Do tej pory wyszywałam raczej prościutkie hafciki, do których mogłam przysiąść nawet przy okazji oglądania filmu, lub tak ,,na 15 minut" w międzyczasie innych zajęć - bo wszystkie niuanse można było dość łatwo kontrolować. Ten haft jest inny - wymaga skupienia i celebracji, a nie pracy z doskoku. Nawet pewnego zaplanowania i organizacji. Faktem jest też to, że i ja nabieram wprawy w spostrzegawczości dotyczącej wzorów, jakoś powoli opatrzyłam się na schematy i to trochę pomaga.

 

Muszę powiedzieć, że wyszywanie tego wzoru jest dla mnie wielką przyjemnościa, którą muszę sobie dawkować ze względu na ograniczone obowiązkami możliwości czasowe.

Ale póki co - praca nad nim daję dużą frajdę!

Pozdrawiam!

Ela.